Lesson Learned. :')

           Marami ng importanteng tao sa buhay ko ang kahit pinapakita sakin na andyan sila, alam ko wala naman na talaga. Marami rin taong pilit na humahanap ng dahilan para manatili. Pero marami rin sakanila ay nawala na sakin, hindi lang physically pero emotionally.

           Kapag nawalan ka sa kahit anong paraan, dun mo lang maiintindihan kung ano ba talaga ang silbi ng mga taong yon sa buhay mo. Dun mo lang marerealize na bakit kung kelan wala na sila o sira na ang kung anong meron kayo, tsaka mo lang itinatama. 

Minsan gusto mo ibalik yung dati, tapos gusto mo gawing tama lahat. O hindi man tama, gusto mong “pahalagahan at magisip ng ilang milyong beses” bago man sana nangyari ang mga hindi dapat nangyari.

                Pero hindi mo rin pwede ika-ila na kung hindi dahil sa taong yon, kung hindi dahil sa mga nangyaring yon, hindi mo rin marerealize na ang lahat pala ng tao sa buhay mo, merong halaga. Hindi mo kaclose, hindi mo katropa, hindi mo kapamilya, MERON at meron pa rin parte ng buhay mo ang maaapektuhan kapag nawala sila sayo. At kung manatili man sila, hindi na kayang alisin ng kahit anong panlinis o kapalit o kahit ang pagbabago mo yung bahid ng masaktan mo sila.

                Sa tingin ko, hindi naman totoo yung “life is unfair” talaga. Kasi tayo yung pumipili ng ginagawa natin, tayo yung nag didisisyon, kaya kung unfair man para sayo ang sitwasyon mo, kasalanan mo. Kasi wala namang naglagay sayo jan, ikaw ang nagkusa pumunta jan. Ikaw ang nag kusa pahirapan yung sarili mo.

                 Pero hindi pa huli lahat, marami ka pang makikilala, marami pang gugustuhin pumasok sa buhay mo. At sana sa pagkakataong yon, hindi mo na palagpasin ang pagkakataong maramdaman nila na mahalaga sila.. na hindi sila nagsasayang ng oras sa pag pasok nila sa mundo mo. 

Another after a while :)

It’s been a while. I miss my old self. I missed blogging. Everything is just in my mind, crumbling. Sometimes it hurts, sometimes it’s tiring. It’s just that i can’t find the will to put off everything like i used to.
I’ve been focusing too much to US/HER that I’ve forgotten a LOT of people in my world before he came. It turned out that he’s the only priority and it’s not right. It’s never healthy, I know. and most of the time it hurts.

I promised myself back then that I will never ever put myself AGAIN into this kind of situation...... and I broke it. I’m here... Again. And it seems like this is more....... painful.  More...... dreadful. 
Good thing is that it becomes a way of testing myself how much I sincerely do love him. That no matter how painful things are becoming, I’m still here... wanting him everyday... which is likely how I am before.

I want to make believe that this will be all worth it. He will sooner or later.. Realize. :/

:"(

Ang hirap lang. Ang hirap bitawan ng mga bagay na ayaw mo.
Na alam mong

YUN NA LANG YUNG NAGPAPASAYA SAYO. NA YUN LANG YUNG NAKAPAGPASAYA SAYO.

Kahit ayaw mong maapektuhan, naaapektuhan ka. Kase kahit gamitin mo ang law-of-attraction, me puso ka. Nasa realidad ka. Kahit pilit mong ishift ang nasa utak mo, hndi yun pwede. Kase nasa loob ka ng mundong LIVE. Nasa totoo kang nangyyari. Hindi yun yung GUSTO mo mangyari. Hndi yon yung kahet kelan e gugustuhin mong mangyari.
Madami kang nasasaktan kahit ayaw mo. Kahit gusto mo na itigil lahat ng kagaguhan mo hndi mo magawa. KASE ME ISANG TAONG PILIT NA INILALAYO SAYO. Isang taong isang beses lang na dadaan sa buhay mo. Isang taong tanging nag pakita na pwede naman pala maging masaya at makuntento. Isang taong iintindihin at tatanggapin ka kahit ano pang baho mo. Hindi lang basta partner Hindi basta kakilala o kaibigan. Hindi basta kung sino na hahayaan mong mawala. Na kakayanin mong mawala sayo :’(
oo, nabuhay ako ng ilang taong wala naman sya. Pero siya yung nagpaalala sakin na nabubuhay pala ko. na importante pala ko. na “HOY GAGO UMAYOS KA ANDTO KO”.
Kahet gusto kong ayusin yung mga bagay na alam kong nasira ko, hindi ko magawa. :”( Hindi ko masimulan. Hindi ko mahanap yung WILL.
Minsan kase talagang me mga taong hindi makakaintindi sayo. Yung mga taong kala nila naiinindihan ka nila, PERO HNDI NAMAN TALAGA. Yung mga taong sinasabi na “BATA KA PA. PAPUNTA KA PALANG PABALIK NA KO”. Oh, e ano kung bata pa ko? Hndi ba pwedeng malaman kung ano yung tama? Maramdaman kung ano ang pagmamahal? Matuto sa buhay?
Sabi nga ng prof ko, “Mali ang iniisip ng mga matatanda. Ang bata ay hndi basta bata lamang. Me kapasidad itong makaramdam ng higit pa sa nararamdaman ng matanda at maranasan ang mga bagay na naranasan o baka nga hindi pa nararasanan ng mga nkakatanda.

WALANG SINO MAN O ME KARAPATAN NG SABIHING ‘MADALI LANG YAN’ o ‘KAYA MO YAN’

lalo na’t hindi mo naman nararamdaman ang nararamdaman niya. Iba iba ang pag iisip ng pangkalahatan. Wala si edad o tangkad, ikli o haba ng panahon, NASA EXPERIENCE yan.”

KAYA WALANG SINO MAN ANG PWEDENG SABIHING NAIINTINDIHAN AKO O ANG NARARAMDAMAN KO. Dahil iba iba ang karanasan ng tao. Maaaring parehas ng kaunti, pero meron talagang pinagkaiba. MERONG PAGKAKAIBA.

Hindi ko gusto mag sinungaling, manakit, makasakit, masaktan. PERO BILANG TAO, Nagagawa ko yon dahil ano? Dahil sila rin ang nagbibigay ng dahilan. Simple lang ang buhay. PALITAN LANG.

Susundin kita, PERO TANGGAPIN MO KUNG ANO AKO. GANON NAMAN TALAGA DIBA?

PAPAHALAGAHAN KITA, PERO PAHALAGAHAN MO DIN AKO. KUNG SAN AKO MASAYA. :”|

Dahil isang beses lang tayo mabubuhay. At hindi sa lahat ng panahon e me taong dadating na papasayahin at mamahalin tayo sa paraang gusto natin.